acho dominaçom

...primer apunte pra um inventario de conceitos por possível fuga

DOMINAÇOM

Cando ja deija de ser a ocupaçâo duns poucos e pasa a ser vezinhança.  Nom mora máis no châo. Atravésanos, son tempos! dizem. Um máis um son dois. As contas nunca expiram, e asím irá convergir na actualidade. A ciencia maila arte irám ser em certo grao, daqueles poucos, engenhoca. A política-militar-democrática que iles projectam torna-se o veleno e antídoto sociais. Tais son as eivas no nosso abrente que por exemplo os feminismos ou os ecoloxismos ainda son incapaces de derogar o velho consentimento da dominaçom, ainda que xa o fixeron no eido teórico. Engenhocas productivas ensarellan-se na madexa dos estados instalando assím a misserabel servidume no celme das relaçôes humanas. Vezinhança. Aceleraçom das doenzas patolóxicas, partículas com terapias mediáticas, medium-aticas, sotérrase a reflexâo num val ermo. O trabalho da lingua ou a pescuda pola liberaçóm, luita por nom afogar nos “egos”. A reflexióm intelectual nom é um luxo superfluo e tampouco o rito da necessidade social. Pra que exista um futuro desligábel da dominaçâo, da perpetuidade da historia, antes e despóis da súa morte, da súa reproduçâo, da súa imagem, é preciso que os corpos non sejam os medios, semom um fin. Um Nos. Equilíbrio de assembleias interiores e assembleias exteriores. Mais fracassado num sistema, baseado na fidelidade a empresa (flexibidavel, precariedade,ditadura financieira, ausencia de cobertura social, tentativas de pago de renda…) uma ausencia de unidade asamblearia e popular, heredo do século vinte. Hai carencias de reunións efectivas ou como diz Marx n’Formem “ …la existencia efectiva de la comumidad está determinada por la forma determinada de su propiedad de las condiciones objetivas del trabajo.” Anda o mundo a furgar no baleiro cibernáutico em troques. Na súa leira, onde nâo há necessidade de decidir. Inércia.

Nenhuma natureza prosegue canles ordeadas.Afiliaçâo, aliança, son fitos nos quais intervém a cultura, formándose estucturas asìm, redes, símbolos de desaparecimemto-aparência e comfluemcia da linhagem.

A desobediencia resulta ser a única armábel aprendizaxe que cese a dominaçom e a barbarie. No fío da esperanza escóitase agora e sempre a verdade dende as cárceres. Nese derradeiro ponto armábel do rompecabeciñas onde os estados quais pegam as ideias, as palavras...  botanse a prostituir nas agoradas.

É a aprendizaxe efectiva, achada fora da aliança, d’ rizosfera deleuziana “O devir é involutivo, a involución é creadora. Retornar é ir até o menos diferenciado. Mais involucionar e formar un bloque que circula según a sua propia liña “entre” os termos empregados, e baixo condicións asignaveis.” O corpo nem será devir, está inmerso en esquemas dóciles como bem describe M.Foucault do xerme político-opresor actual fai máis de douscentos anos. “O corpo humán entra na engenhoca do poder que o explora, o desarticula, o recompón.” Unha iluçâo de subjetivizaçom no eufemismo da democracia…….; falar dos pobos en troques de falar de estados é aprehender por um mesmo, nom na fingida igualdade como modelo dos estados dun mundo tan diverso, Xapón, Alemaña, Grecia, ou em Portugal. Como pode leerse no seguinte enlace_ “pelo anti-imperialismo” /  Alvaro Cunhal escribeu ja no ano 1967 “É um absurdo pensar que uma revolução pode realizar-se apoiada no aparelho do Estado das classes contra as quais essa mesma revolução é dirigida.” A sexobediencia do Gran Irmâo patriarcal, multinacional, consumidor, e de posicionamentos inmediatos, en contra, da aprendizaxe.

A salvación da cultura cercaría a aboliçâo dos controis repressivos que a civilizaçâo impuxo sobor a sensualidade. É um horror ver a urticaria producibel pela poesía nas xentes que a xulgan pasatempo. Sen embargo poesía é máis ca uma reflexâo, no senso no cal a fotografía é máis ca uma reproduçom. Tamén é máis ca uma mera filosofía inscrita num templo délfico, coñécete-diz. Máis esa louvada máxima vai dirixida ós encargados da res-pública. Anti-emancipadores da consciência. Eu gosto da fotografía e arrepíome o sentir tanta dialéctica entre a cámara do meu ollo, a visión, e a cámara fotográfica, o visibel----Walter Benjamin nun estudo sobre a fotografía di-“composiçôes estruturais, texturas celulares que lidam ca técnica i a menciña, apresentam no principio uma afinidade maior ca cámara que cunha paisagem sentimentalizada ou cun retrato cheo de espiritualidade.” Os anhelos da verdade confúndense cas badaladas das vontades hoje em día.

Infindas janelas aperturam a sinfonía do negror das profundidades

            Cando penso que te fuches                           Rosalía de Castro
negra sombra que me asombras
ó pé dos meus cabezales
tornas facéndome mofa
Cando maxino que es ida
no mesmo sol te me amostras
i eres a estrela que brila
i eres o vento que zoa
Si cantan, es ti que cantas
si choran, es ti que choras
i es o marmurio do río
i es a noite i es a aurora
En todo estás e ti es todo
pra min i en min mesma moras
nin me dexarás nunca
sombra que sempre me asombras.

/*

TERMOéCONCLUSÂO

No velho consentimento da dominaçom resólvese o paradoxo do pequeno pracer, do virtual ¡no pasarán! por nâo ser oposto ó-real, nom sí a actual. O movemento obreiro fica vendido ó cenáculo político, pela contra os cenáculos proletarios contemplan, conténtanse faenando no disimulo dos fingidos problemas. Eludindo as cadeias que tudos carrexamos. Cadeias que muita relación ten ca comprensión idealista do pensamento e a apropiación fetichista dos corpos. ¿Quê estamos esperando?.